पेट खाली, खल्तीमाप्वाल,
भोलिको सपना– आजै बेच्नुप¥यो ।
आयो नेताजी, चम्किलो गाडी चढेर
हातमाकागजको मुठो बोकेर,
कुनै सिद्धान्त होइन,
नोटको गड्डी!
भने–“लिउँ है हजुर! भोट दिए पुग्छ!”
र म…
पसलमामुस्किलले पाँच रुपैयाँको बेसार किन्ने म,
हजारको नोट देखेपछि
न त आँखाले हेर्न सक्यो,
न त विवेकले केहीभन्न सक्यो ।
मैले सोचेँ –
“यो पैसा त केवल एकपल्टको भोटको हो,
तर घरमा त हप्तादिनको चामल आउँछ!”
र म…
सपनाहोइन,
भोकको तौलमातौलिएँ!
नेताजीको भाषण तटेलिभिजलमा सुनिन्छ,
तर मेरा छोराछोरीका रुँदै गरेकाअनुहार
त टेलिभिजलमादेखिदैन नि!
त्यसैले भोट बेचेँ,
हर्षित अनुहारमालाजको छायासँगै।
अब…
उहाँमन्त्रीबन्नुभयो,
भन्दै हिँड्नुहुन्छ–
“हामीलाई जनताले विश्वास गरेका छन् !”
हामीले???
नोटले जितेको थियो नि भोट त!
विश्वास त चुल्होमा खरानीभएको थियो!!
किनभने हामीले पनि–
नोटमा भोट बेच्नसिक्यौँ,
अनिफेरि वर्षौँ कराउँदै हिँड्न,
‘देशबरबादभयो’भन्नसिक्यौँ ।
नोटमा बिकेको भोटले
देश डुबाउँछ भन्नु सजिलो छ,
तर साँचो कुरो त के हो भने–
हामी सबै डुबेकाहरूको भिडमा
आ–आफ्नो पापको बोझचुपचापबोकेर हिँडिरहेका छौँ ।
सञ्जय जुग्जाली, मालिकागाउँपालिका –७, बिम, म्याग्दी
